ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
ΣΥΜΕΩΝ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ
Του κ. Ανδρέου Κουλούρη Ταμία της Χρ. Αδελφότητος
΄΄ΆΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ΄΄
Άνδρες ονομαστοί εν δυνάμει, βουλεύσονται εν συνέσει αυτών…
Ηγούμενοι λαού.. Πάντες ούτοι εν γενεαίς εδοξάσθησαν και εν ταις ημέραις αυτών καύχημα..ούτοι άνδρες ελέους ων αι δικαιοσύναι ουκ επελήσθησαν.. και η δόξα αυτών ούκ εξαληφθήσεται. Το σώμα αυτών εν ειρήνη ετάφη και το όνομα αυτών ζη εις γενεάν [Σειράχ μδ΄3-15]
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει κάθε φορά εκείνος που επιχειρεί να σκιαγραφήσει μια προσωπικότητα είναι το ζήτημα του χρόνου. Είναι όμως υποχρεωμένος να συμπυκνώσει ΄΄τα έργα και τις ημέρες΄΄ μιας φυσιογνωμίας μέσα σε λίγο χρόνο. Και το πράγμα γίνεται δυσκολότερο, όταν η μορφή που πρόκειται να τον απασχολήσει δεν είναι τυχαία, αλλά πολύ μεγάλη, σαν εκείνη του Παπα Σίμου.
Η συμπύκνωση όμως μιας ζωής μέσα σε περιορισμένο χρόνο αποτελεί ικανότητα, πράγμα που ο υποφαινόμενος δεν διαθέτει. Έτσι υπάρχει φόβος με τα λεγόμενα του να αδικήσει εκείνον που σκοπεύει να τιμήσει. Και πολύ φοβούμαι ότι ο αδικημένος εδώ αυτή τη φορά να είναι ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Συμεών Κουτρούλης.
Παρ΄ όλα αυτά εκείνο το ΄΄ Μνημονεύετε των ηγουμένων ημών’’ του μεγάλου Αποστόλου των Εθνών Παύλου μου δίδει θάρρος για να ιστορήσω τη πολυσχιδή και καρποφόρα δράση μέσα σε λίγο χρόνο.
΄΄ Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσει και το μνημόσυνο αυτών εις γενεάν και γενεάν΄΄
Η Κέρκυρα δεν καμαρώνει μονάχα για τις φυσικές της καλλονές μοναδικές ίσως στον Ευρωπαϊκό χώρο. Σεμνύνεται και για τα πνευματικά της αναστήματα που εξέθρεψε.
Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής παρουσίασε μορφές η καλλίτερα πνευματικές καλλονές που ετίμησαν το Κερκυραϊκό όνομα και ποικιλοτρόπως εβοήθησαν τους συνανθρώπους τους.
Ιδιαίτερα μέσα στο χώρο της Εκκλησίας υπήρξαν κατά καιρούς ιερωμένοι, που με τις αγωνίες τους και τη μαρτυρία τους, σημάδεψαν την ζωή της τοπικής Εκκλησίας και κατάφεραν να αποδυναμώσουν την λήθη και τον πανδαμάτορα χρόνο και να μείνουν στη θύμηση του λαού ζωντανοί αν και πέρασαν χρόνια από τη θανή τους.
Και όχι μόνο η μνήμη τους δε ξεθώριασε από το χρόνο αλλά συνεχίζουν και σήμερα με την ακτινοβολία τους και τη χριστιανική τους συνέπεια να διδάσκουν και να φρονηματίζουν τους μεταγενέστερους. Γιατί όπως παραπάνω αναφέρει η αγία γραφή ΄΄ Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσει΄΄
Και αυτές οι θεσπέσιες μορφές που εκλέϊσαν την εκκλησία των χριστοκηρύκων του νησιού Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου δεν πρέπει να αναζητηθούν μονάχα στην πρωτεύουσα του Νησιού. Έχει και η Κερκυραϊκή ύπαιθρος να επιδείξει άνδρες πλήρεις πίστεως και πνεύματος Αγίου. Ξεχωριστή μορφή στη συνείδηση του χριστεπωνύμου πληρώματος της κερκυραϊκής Εκκλησίας είναι και ο Αρχιμανδρίτης Συμεών Κουτρούλης..
Ο αρχιμανδρίτης Συμεών Κουτρούλης εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Αρσενίου Λευκίμμης ήταν μια εξαιρετική λευιτική φυσιογνωμία που εν και έφυγε εδώ και μισό αιώνα από τον μάταιο αυτό κόσμο συνεχίζει να σεργιανίζει στο πνευματικό στερέωμα της ευρύτερης περιοχής Λευκίμμης και το όνομά του φέρεται με σεβασμό στα χείλη του λαού .
Ο μακαριστός πατήρ Συμεών πρωτότοκος υιός του παπα Θόδωρου Κουτρούλη γεννήθηκε στις Αναπλάδες στα 1845. Κοντά στον ευσεβή πατέρα του ο μικρός Σίμος ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα της χριστιανικής πίστης. Ο παπα Θοδωρής με αμέτρητη χαρά παρακολουθούσε την πρόοδο του μικρού στα γράμματα και το χε κρυφό καμάρι που ο κανακάρης του αγαπούσε την εκκλησία και σεβόταν τους λειτουργούς της. Και θα λογάριαζε τον εαυτό του ευτυχισμένο αν κάποια μέρα, ο Σίμος τον διαδεχόταν στο Ιερό θυσιαστήριο. Και ας μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα χρόνια αποτελούσε τίτλο τιμής αν το πρώτο παιδί της οικογένειας αφιερωνόταν στο Θεό. Και ο παπα Θοδωρής την σπίθα αυτής της πίστεως του παιδιού του, που ολοένα φούντωνε στα στήθη του, δεν του την έσβησε όπως κάνουν σήμερα πολλοί γονείς. Αντίθετα με το παράδειγμά του τις συμβουλές του και κυρίως με την κατά Χρηστόν ζωήν του δημιουργούσε κλήμα κατάλληλο για την ιερωσύνη.
Ο Σίμος ήταν προικισμένος με πολλά χαρίσματα . Ήταν επιμελής, υπάκουος και δίψαγε για γνώση. Όταν μεγάλωσε ο πατέρα; του τον έστειλε να φοιτήση στο ιεροσπουδαστήριο της Ιονίου ακαδημίας που διηύθυνε ο συντοπίτης μας καθηγητής και ιερωμένος αοίδιμος Φώτιος Κάντας.
Σαν τελείωσε επήγε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ύστερα από ένα χρόνο όμως αρρώστησε βαρειά και τον ανάγκασε να διακόψη τις σπουδές του. Την εποχή εκείνη, Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας ήταν ο συμπολίτης μας Σεβαστιανός Νικοκάβουρας. Ο αείμνηστος αυτός δεσπότης είχε βάλει σαν πρωταρχικό στόχο της αποστολής του την στελέχωση της Εκκλησίας με μορφωμένους Ιερείς. Στα χρόνια της Αρχιερατείας του, οι περισσότεροι Δάσκαλοι έγιναν Ιερείς.
Ο Σίμος, σαν γύρισε στην Κέρκυρα και μετά την ανάρρωσή του προετοίμαζε τον εαυτό του για την ιερωσύνη. Έπρεπε όμως να περιμένει λίγα χρόνια για να φθάσει στην ηλικία που προβλέπουν οι ιεροί κανόνες για την χειροτονία. Και οι κανόνες όριζαν και ορίζουν στα 25 Διάκος και στα 30 παπάς.
Γι αυτό όσο να ενηλικιωθεί εχρημάτισε άμισθος Γραμματοδιδάσκαλος του χωριού μια και δημόσιο σχολείο δεν λειτουργούσαν τα δίσεκτα εκείνα χρόνια. Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου παντρεύεται μια σεμνή κοπέλα την Αικατερίνη Κοντομάρη και στη συνέχεια λαμβάνει τους δύο βαθμούς της ιερωσύνης από τα αγιασμένα χέρια του ποιμενάρχη Κερκύρας Σεβαστιανού.
Ως οικογενειάρχης ο παπά Σίμος ατύχησε. Η πρεσβυτέρα του πέθανε πρόωρα καθώς και ο μοναχογιός του σε ηλικία 7 ετών. Η σκληρή όμως δοκιμασία του δεν εκλόνισε την πίστη και την ελπίδα του στο Θεό. Αντίθετα οι συμφορές αυτές έγιναν αφορμή να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην Εκκλησία.
Ως εφημέριος υπηρέτησε στον ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων Λευκίμμης στους Αργυράδων , στην Παναγία των Ξένων στην Πόλη της Κέρκυρας, για να καταλήξει τέλος στον Ιερό Ναό Αγίου Αρσενίου Λευκίμμης όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. ΄Όπου υπηρέτησε άφησε εποχή. Υπήρξε άριστος λειτουργός, εξαίρετος ομιλητής, δεινός εξομολόγος ανεπανάληπτος μουσικός γνώστης της Κερκυραϊκής και Βυζαντινής ψαλτικής και δόκιμος ερμηνευτείς των γραφών. Ασχολήθηκε συστηματικά με το γραπτό κήρυγμα.
Όπου υπηρέτησε εφημέριος εδημιούργησε φυτώρια ιεροψαλτών και υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες για την ίδρυση φιλαρμονικής Λευκίμμης. Εκείνο όμως που χαρακτήρισε την ζωή του ήταν η αφιλοχρηματία του και η φιλανθρωπία του, δύο αρετές που έγιναν αφορμή να αγαπηθεί μέχρι λατρείας από το λαό.
Όταν ανακαινιζόταν ριζικά ο Ιερός Ναός του Αγίου Αρσενίου και όσο να τελειώσει το έργο δεν δέχθηκε καμία απολύτως αμοιβή από το Ναό προκειμένου να διευκολύνη οικονομικά την αποπεράτωση του έργου. Τα χρόνια εκείνα οι ιερείς δεν πληρωνόταν από το κράτος όπως συμβαίνει σήμερα αλλά ο Ναός φρόντιζε για να μη πεινάσουν οι λειτουργοί του. Αλλά και αν κάτι εισέπραττε από τα τυχερά ο παπά Σίμος τα διοχέτευε κρυφά στις πολύτεκνες και φτωχές οικογένειες της ενορίας του. Το σπίτι του ήταν ένα πανδοχείο αγάπης. Για ότι συνέβαινε στην ενορία του καλό ή κακό αυτός είχε πάντα τον πρώτο λόγο [ Καθώς χαράζουμε τις γραμμές αυτές μας έρχονται στην μνήμη τα λόγια του Υμνωδού που αναφέρονται στο Δοξαστικό των αίνων στην μνήμη του Αγίου Νικολάου τα οποία ταιριάζουν απόλυτα και στον Παπά Σιμό. ΄΄ Οι εν νοσείς τον ιατρών, οι εν κίνδυνος τον ρύστην, οι αμαρτωλοί τον προστάτην οι πένητες τον θυσαυρόν, οι εν θλίψεσι την παραμυθίαν τον συνοδίτην οι οδοιπόροι. Οι πάντες του πανταχού θερμώς προφθάσοντα΄΄.
Η ζωή του ήταν μια συνεχής δοξολογία του Θεού. Το Σώμα του Ναός και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Βαθμολογώντας ο Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών Αθηναγόρας το πλούσιο ποιμαντικό του έργο την ενάρετη και αγία ζωή του το ιερατικό του ανάστημα και ήθος την ευρυμάθεια του και όλα τα ποικίλα χαρίσματά του, του απένειμε το οφφίκειο του Αρχιμανδρίτη.
Αξιοσημείωτον είναι και το εξής. Όταν ο Μακαριστός Πατριάρχης Αθηναγόρας επρόκειτο να αναχωρήσει για την Αμερική, όπου ετοποθετήθη Αρχιεπίσκοπος πήγε στη Λευκίμμη να συναντήση τον παπά Σίμο και να του δώση την ευχή του.
Για το έργο και τις ημέρες του παπά Σίμου έγραψε στην εφημερίδα των Αθηνών ΕΣΤΙΑ ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας αείμνηστος Αντώνης Τραυλαντώνης λόγια πολύ κολακευτικά. Τον είχε γνωρίσει όταν υπηρετούσε στην Κέρκυρα ως επιθεωρητής στοιχειώδους εκπαιδεύσεως.
Ο παπά Σίμος ήταν κληρικός πνευματοφόρος είχε το προφητικό χάρισμα. Έκαμε την στερνή του Λειτουργία ανήμερα του Πάσχα τον Απρίλιο του 1930. Όταν τελείωσε την λειτουργία του εγνώρισε στο εκκλησίασμα ότι έκαμε την τελευταία του λειτουργία και ότι το απόγευμα της Αγίας αυτής ημέρας θα φύγει γιατί βιάζεται να συναντήση τον Αναστημένο Λυτρωτή του. Πράγματι τις απογευματινές ώρες της Λαμπρής παρέδωσε την Μακαρία του ψυχή στα χέρια εκείνου που μια ολόκληρη ζωή υπηρέτησε για να λάβη τον της δικαιωσύνης στέφανον.
Την Δευτέρα του Πάσχα έγινε η κηδεία του με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια. Κλήρος και Λαός της Λευκίμμης σε συναγερμό, Το θέμα της ημέρας ο θάνατος του Μυριήλ της Λευκίμμης. Ποταμός από δάκρυα χύθηκαν εκείνη την ημέρα, σύμφωνα με την συνήθεια όλα τα φλάμπουρα της περιοχής ενώ η φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας, συνόδευσε το νεκρό με πένθιμους σκοπούς. Μέσα στη χαρά της Αναστάσεως και το ΄΄ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ΄΄ παρέδωκαν οι Λεικιμμιώτες τον ποιμένα τους στην μυρωμένη γη.
΄Ένας απέριττος Σταυρός, σύμβολο της νίκης και ένας απλός τάφος από λευκή Πεντελική πλάκα , όπως και η ψυχή του άξιου λευίτη που βρίσκεται έξω από την Εκκλησία του Αγίου Αρσενίου, θυμίζει στον επισκέπτη ότι κάτω από το μνήμα κοιμάτε τον αιώνιο ΄ύπνο ο Αρχιμανδρίτης Συμεών Κουτρούλης.
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝΟΣ
Του Πρωτοπρ.Αθανασίου Κοκκινόπουλου
Ανάμεσα στις μεγάλες μορφές που λάμπρυναν την εκκλησία του Χριστού και τίμησαν τον Ορθόδοξο Κλήρο της Κέρκυρας συγκαταλέγεται και ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μαξιμιλιανός.
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το έτος 1913 από γονείς ευσεβείς. Η μακαρίτισσα μητέρα του Ελένη του έδωσε χριστιανική ανατροφή. Περιεβλήθη εκ νεότητος του το τιμημένο ράσο το έτος 1927 από τον Μητροπολίτη Κερκύρας και μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα ως αναγνώστης και δεν το έβγαλε ούτε και κατά την ώρα του γάμου του. Το έτος 1930 διωρίσθη υπάλληλος εις τα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως. Ο π. Γεώργιος αφού τελείωσε το Γυμνάσιο Κερκύρας στη συνέχεια φοίτησε στην Προπαρασκευαστική Ιερατική σχολή Κερκύρας όπου απεφοίτησε την 21ην Ιουλίου 1937 με βαθμό ΄΄λίαν καλώς΄΄.
Την 15η Αυγούστου 1937 παντρεύεται την Μαρία Πηγή ανιψιά του μακαριστού Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Υ. Θ. Πλατυτέρας Αρχιμ. Ανανία Πηγή. Από το γάμο αυτό απέκτησαν τρεις κόρες. Στις 4 Σεπτεμβρίου 1937 στον αγαπημένο του Ναό των Αγίων Πάντων χειροτονείται Διάκονος από τον Μητροπολίτη Κερκύρας και Παξών Αλέξανδρο και διορίζεται διάκονος εις τον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων. Την 19η Νοεμβρίου 1938 μετετέθη εις το Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Θαυματουργού Σπυρίδωνος και παραμένει μέχρι την 5η Απριλίου 1942, ημέρα που χειροτονείται Πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Αλέξανδρο και διορίζεται εφημέριος στον Ιστορικό Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων όπου εφημέρευσε επάξια μέχρι το Νοέμβριο του 1972, όταν για λόγους υγείας αναγκάσθηκε να παραιτηθεί από τα εφημεριακά του καθήκοντα.
Ο Μητροπολίτης Κερκύρας Μεθόδιος για την ευδόκιμη και καρποφόρα υπηρεσία του στην Εκκλησία και στη Διοίκηση της Ιεράς Μητροπόλεως την 19η Ιουνίου 1965 στον εορτάζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων του απένειμε το οφίκκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου.
Χαρισματικός κληρικός ο π. Γεώργιος ετάχθη ολόψυχα στη διακονία του Χριστού και της Εκκλησίας Του, τόσο στο Ναό των Αγίων Πάντων- την αγαπημένη του Εκκλησία- όπως έλεγε αλλά και όπως τον ζήσαμε εμείς τα πνευματικά του παιδιά, όσο και από τα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως την οποία υπηρέτησε για 60 και πλέον έτη.
Την 24ην Μαρτίου 1991 ο Μητροπολίτης Κερκύρας Τιμόθεος στα πλαίσια της εβδομάδος Ιερατικών κλίσεων σε ειδική τελετή τίμησε τον π. Γεώργιο για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην Εκκλησία και την κοινωνία της Κέρκυρας.
Ο π. Γεώργιος υπήρξε πράος, ευγενής, καλοσυνάτος, ανιδιοτελής συνετός και ακούραστος μια ζωή διαρκούς θυσίας και προσφοράς. Ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα μίμησης και θαυμασμού. Ουδέποτε αρνήθηκε την πνευματική και υλική του συνδρομή στους έχοντες ανάγκη. Πολλοί χριστιανοί βρήκαν ανάπαυση στο πετραχήλι του μέχρι και τα βαθιά του γεράματα και εξ αυτών μερικοί από τα πνευματικά του παιδιά είναι σήμερα κληρικοί και υπηρετούν την Εκκλησίας και έχουν ως πρότυπό τους το μακαριστό Γέροντά τους.
Ο πράγματι χαρισματικός αυτός κληρικός έφυγε για την θριαμβεύουσα εκκλησίας το 1996 πλήρης ημερών, με απλό, απέριττο και αθόρυβο τρόπο, όπως απέριττη και μεστή αγάπης υπήρξε ολόκληρη η ζωή του.
Τέτοια φωτεινά αναστήματα αν δεν σπανίζουν, πάντως αργούν να εμφανισθούν στο στερέωμα της Εκκλησίας. Ο παπά Γιώργης είχε θυσιαστικό ύφος και έζησε ΄΄ εν οσιότητι΄΄ γι΄ αυτό και η συνείδησης του λαού τον θεωρεί εκλεκτό του Θεού.
Εμείς οφείλουμε να τον θυμόμαστε, να εμπνεόμαστε απ΄ αυτόν και μαζί με τις προσευχές μας για τη σωτηρία της ψυχής του, να ζητούμε και εκείνου τις προσευχές υπέρ ημών προς ΄΄ τον Άκρον Αρχιερέα΄΄
Είθε ο Θεός να τον αναπαύσει, και η μνήμη του να είναι αιωνία.
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΗΡΑΚΛΗΣ –ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΝΙΚΟΚΑΒΟΥΡΑΣ
Ο ηρωικός παπα-Ηρακλής ο Κερκυραίος
1912-1943
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Κοκκινόπουλου
΄΄ Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει Σε…ότι τας εντολάς σου ουκ επελαθόμην΄΄
Τούτα τα λόγια από τους ψαλμούς του Δαβίδ ακούστηκαν να βγαίνουν από το στόμα ενός ήρωα Κερκυραίου Ιερομένου του παπα – Ηρακλή {Σεβαστιανού] Νικοκάβουρα Εφημερίου του χωριού Σφακερών Κερκύρας, λίγο πρίν παραδώσει την άγια ψυχή του στον επουράνιο Βασιλέα Ιησού Χριστόν τον οποίο πιστά και μέχρι θανάτου υπηρέτησε στην ιερατική ζωή του.
Ο Παπα –Ηρακλής γεννήθηκε το έτος 1912 στα Σφακερά αφού τελείωσε το σχολείο του Χωριού του ενεγράφη στην προπαρασκευαστική Ιερατική Σχολή Κερκύρας, παντρεύτηκε την ευλαβέστατη Ερασμία και απέκτησε δύο τέκνα τον Νικόλαο που σήμερα είναι Πρωτοπρεσβύτερος και προϊστάμενος στον Καθεδρικό –Μητροπολιτικό Ναό του Σικάγου και τον Σπυρίδωνα.Την 16η Νοεμβρίου του 1936 εχειροτονήθη Διάκονος στον Ιερόν Ναό Παντοκράτορος Καμπιέλου από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Κερκύρας Αλέξανδρο και μετονομάσθη εις Σεβαστιανός. Το 1937 απεφοίτησε από την προπαρασκευαστική Ιερατική Σχολή Κερκύρας και στις 4 Ιουνίου 1939 εχειροτονήθη Πρεσβύτερος εις τον Ιερόν Ναόν Αγίων Πάντων Πόλεως από τον ως άνω Μητροπολίτην Κερκύρας και τοποθετήθη εφημέριος στο χωριό του τα Σφακερά.
Ο Παπα Ηρακλής έγινε παπάς στο χωριό του σε χρόνια δύσκολα για την πατρίδα μας. Και τότε φάνηκε το μεγαλείο της ψυχής του στις δύσκολες εκείνες ώρες. Οι Ιταλοί, οι κατακτητές της εποχής εκείνης καταπίεζαν και καταδυνάστευαν το νησί μας. Σ΄αυτή την εποχή ο Ηρακλής καλείται να γίνει ο καλός ποιμένας ο οποίος είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα και η ζωή του ακόμα αν χρειαστεί για το ποίμνιο του, τους χριστιανούς που ο Θεός του εμπιστεύτηκε.
Οι γονείς του ήταν ευλαβείς και πιστοί Χριστιανοί και με αυτά τα ιδεώδη μεγάλωσαν το παιδί τους, που αξιώθηκαν να τον δουν να λαμβάνει το μεγαλύτερο αξίωμα του κόσμου την Ιεροσύνη.
Και είχαν επιδράσει τόσο πολύ στο χαρακτήρα του τα μαθήματα που του έδωσαν ώστε ο παπα – Ηρακλής, ήταν ευγενικός, καταδεκτικός, σπλαγχνικός, που έτρεχε παντού να βοηθήσει κάθε χριστιανό που είχε την ανάγκη από την αγάπη και τη βοήθειά του, στις δύσκολες εκείνες ώρες που δοκιμαζόταν ο λαός μας.
Στην εποχή εκείνη που οι άνδρες των Σφακερών πολεμούσαν πάνω στα Βουνά της Ηπείρου μαζί με τους άλλους Έλληνες για να φράξουν το δρόμο στους ξένους κατακτητές. Ο Παπα – Ηρακλής έκανε στο χωριό του το δικό του αγώνα.
Ο παπα- Ηρακλής με την ατσάλινη καρδιά, άξια του ονόματός του, δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να συμπαραστέκεται με κάθε τρόπο στις οικογένειες των ηρωικών συγχωριανών του στρατιωτών, οι οποίοι πολεμούσαν ΄΄ για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία΄΄.
Τους έδινε κουράγιο, τους εμψύχωνε, με τα πύρινα λόγια του που έπνεαν Χριστό και Ελλάδα. Όμως γι΄αυτή τη δράση του, η Ιταλική αστυνομία τον συνέλαβα με την κατηγορία ότι έκρυβε όπλα στο σπίτι του, μαζί δε μ΄αυτόν και τον πρόεδρο του χωριού και άλλους 10 χωριανούς.
Σε επιστολή που έστειλε απ΄τη φυλακή, με ημερομηνία 1η Ιουνίου 1943, στον τότε Μητροπολίτη της Κέρκυρας Μεθόδιο ξεχύνεται όλο το μεγαλείο της ψυχής του, η αγάπη για τους συγχωριανούς του και η αυτοθυσία του.΄΄ Σας κάνω, γράφει γνωστό ότι τα μαρτύρια που τραβούν οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορώ να τα περιγράψω… Οι άνθρωποι αυτοί θα πεθάνουν από το ξύλο και την πείνα χωρίς να γνωρίζουν τίποτε. Αξιώ πρώτα να απαλλαγούν οι χωριανοί μου. Και μετά εγώ, διότι όταν αυτοί βασανίζονται αδίκως είναι μαρτύριο ψυχικό δικό μου΄΄.
Τελικά οι Ιταλοί τον άφησαν ελεύθερο αφού πείσθηκαν ότι είναι αθώος. Όμως στο νησί μας την Ιταλική κατοχή την διαδέχθηκε η Γερμανική Κατοχή και οι νέοι κατακτητές εκύρηξαν εξοντωτικό πόλεμο εναντίον των Ιταλών.
Κι εκείνοι σαν τα τρομαγμένα πουλιά έτρεχαν να κρυφτούν που αλλού; Στα σπίτια των Ελλήνων που τόσα υπέφεραν απ΄αυτούς.
Και οι συμπατριώτες μας τα ξέχασαν όλα και τους μάζεψαν και τους έκρυψαν στα σπίτια τους και τους φυγάδεψαν με πλοία κρυφά στην πατρίδα τους.
Και ο παπα – Ηρακλής, πολλές φορές έκανε αυτό το εγχείρημα με πλήρη επίγνωση του κινδύνου που διέτρεχε, ποιος ξέρει πόσους Ιταλούς περιέθαλψε, έκρυψε και έσωσε;
Όμως ξημερώματα του Αγίου Δημητρίου, οι Γερμανοί που είχαν πληροφορηθεί τη δράση του, έκαναν έφοδο στο σπίτι του, όπου βρήκαν ένα Ιταλό που έκρυβε και συνέλαβαν και τους δύο.
Ο παπα Ηρακλής στο άνθος της ηλικίας του σε ηλικία 31 ετών αποχαιρετά για τελευταία φορά τους αγαπημένους του συγχωριανούς και την οικογένεια του διότι δεν θα τους ξαναδεί.
Τον ηρωικό παπά τον οδήγησαν απέναντι στην Ηγουμενίτσα όπου τον υπέβαλαν σε τρομερά απάνθρωπα και ταπεινωτικά βασανιστήρια.
Τέλος τον υπεχρέωσαν να σκάψει μόνος του τον τάφο του και ενώ από τα χείλη του ακουγόταν τα λόγια του ψαλμωδού΄΄ Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει Σε…ακούστηκε μια ντουφεκιά, για να δώσει τέλος στα βασανιστήρια του και να τον στείλει νικητή στην Αγκαλιά του Θεού που τόσο αγάπησε και πιστά υπηρέτησε .
Του ήρωα παπά- Ηρακλή – Σεβαστιανού Νικοκάβουρα αιωνία η μνήμη.
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
1929 - 2004
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Αθανασίου Κοκκινόπουλου
Ο π. Ιωάννης γεννήθηκε στο χωριό Βαρυπατάδες του Δήμου Αχιλλείων της Κέρκυρας την 30ην Νοεμβρίου του έτους 1929 από αγρότες γονείς τον Δημήτριο και την Ιωάννα το γένος Ιερέως Ανδρέου Κομπολίτη, και το είχε καμάρι και τιμή του που γεννήθηκε σ΄ αυτό το χωρίο. Τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο στους Βαρυπατάδες συνέχισε της εγκύκλιες σπουδές του στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Κερκύρας και έχοντας διακαή πόθο να υπηρετήσει ως κληρικός την Εκκλησία, ενεγράφη κατόπιν εξετάσεων εις το Ανώτερο Φροντιστήριο της Ριζαρείου Σχολής Αθηνών, απεφοίτησε την 26ην Ιουνίου του έτους 1956. Από την αποφοίτησή του από την Ριζάρειο και μέχρι την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του διετέλεσε Ιδιαίτερος Γραμματέας του μακαριστού Μητροπολίτου Μεθοδίου. Το έτος 1959 την 11ην Φεβρουαρίου εις τον Ιερό Μητροπολιτικόν Ναόν των Αγίων Βλασίου και Θεοδώρας χειροτονήθηκε Διάκονος από τον αείμνηστο γέροντα του, Μητροπολίτη Κερκύρας και Παξών Μεθόδιο Κοντοστάνο και υπηρέτησε στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων Πόλεως κοντά στον ευλογημένο και ενάρετο μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο και Γραμματέα της Ιεράς Μητροπόλεως π. Γεώργιο Μαξιμιλιανό. Τον ίδιο χρόνο την 6ην Σεπτεμβρίου εις τον Ιερόν Ναό του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος χειροτονείται Πρεσβύτερος και τοποθείται Εφημέριος στον ιστορικό Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Πόλεως όπου και ασχολήθηκε συστηματικά με το Κήρυγμα και το Ιερό Μυστήριο της εξομολογήσεως. Παράλληλα με τα ιερατικά του καθήκοντα, το έτος 1964 διορίστηκε Εφημέριος των Φυλακών Κερκύρας. Διετέλεσε για αρκετά χρόνια Γεν. Γραμματέας και στην συνέχεια Αντιπρόεδρος του Ωδείου Κερκύρας.
Από το έτος 1964, ανέλαβε Πρόεδρος του αρχαιοτέρου Θρησκευτικού σωματείου της Χριστιανικής και Φιλανθρωπικής Αδελφότητος ΄΄ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ΄΄ μέχρι την ημέρα του θανάτου του την 25ην Δεκεμβρίου 2004. Πρώτο του μέλημα η επανέκδοση του περιοδικού της αδελφότητας το οποίο εκδιδόταν από το έτος 1932 σε μορφή τετραφύλλου, έτσι από το έτος 1967 του έδωσε νέα μορφή στη ύλη του περιοδικού προσέθεσε τοπικές Εκκλησιαστικές ειδήσεις, και δημοσίευσε πολλές εργασίες ιστορικού περιεχομένου για της Εκκλησίες και τους κληρικούς του Νησιού μας. Με τις δικές του δυνάμεις και επί των ημερών του το περιοδικό ΄΄ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ΄΄ Κατά τα έτη 1964 – 1967 δημοσίευσε στην τοπική εφημερίδα ΄΄ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ΄΄ ευαγγελικά και αποστολικά κηρύγματα με τίτλους ΄΄ Κυριακάτικες Φωτοβολίδες΄΄ και ΄΄Κυριακάτικες Δροσοσταλίδες΄΄ ΄Επίσης στην εφημερίδα ΄΄ Εφημερίς των Ειδήσεων΄΄ το έτος 1959 δημοσιεύτηκε μελέτη του με τίτλο ΄΄Σπυρίδων ο θαυματουργός΄΄. Τελευταία ασχολήθηκε και με την χριστιανική ποίηση. Τα ποήματά του έχουν εποικοδομητικό και απολογητικό χαρακτήρα.
Την 6η Δεκεμβρίου του έτους 1966 στον εορτάζοντα Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Γιαννάδων ο τότε Μητροπολίτης Κερκύρας και Παξών Μεθόδιος εκτιμήσας το πολύπλευρο έργο του, του απένειμε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου. Για τον ίδιο λόγο σε εκδρομή που διοργάνωσε με την ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗ τον Οκτώβριο του 1968 στη Βασιλεύουσα, ο αοίδιμος και Μεγάλος Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ο Α.΄ του απένειμε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου.
Επιμελήθει το έτος 1991 της εκδόσεως της Ασματικής Ακολουθίας του εν Αγίοις πατρός ημών Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος του θαυματουργού που ψάλλεται την 13ην Ιουλίου εις ανάμνηση του θαύματος ομματώσεως του τυφλού Θεοδώρου.
Επανέκδωσε το βιβλίο ΟΙ ΔΥΟ ΤΑΦΟΙ του αειμνήστου Μητροπολίτου Κερκύρας και Παξών Μεθοδίου Κοντοστάνου μετά από άδεια των συγγενών του μακαριστού Ιεράρχου.
O μακαριστός π. Ιωάννης είχε θυσιαστικό ύφος το οποίο τον διέκρινε πάσας τας ημέρας της ζωής του. Ζωή διαρκούς θυσίας και προσφοράς μέχρι την 25ην Δεκεμβρίου 2004, οπότε και εξεμέτρησε το ζήν.
Όπως λέει ο σοφός λαός οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν πάψει να υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους η ανάμνησή τους. Έτσι, πέρα από την πίστη της Εκκλησίας για αιώνια ζωή και απ΄ αυτήν την έννοια ο μακαριστός π. Ιωάννης Σκιαδόπουλος δεν πέθανε, αλλά κοιμάται και ζει ανάμεσά μας με το έργο του, το ηθικό, το κηρυκτικό, το κοινωνικό, το εκκλησιαστικό.
Εμείς οφείλουμε να τον θυμόμαστε, να εμπνεόμαστε απ΄ αυτόν και μαζί με τις προσευχές μας για τη σωτηρία της ψυχής του, να ζητούμε και εκείνου τις προσευχές υπέρ ημών προς ΄΄ τον Άκρον Αρχιερέα΄΄
Είθε ο Θεός να τον αναπαύσει, και η μνήμη του να είναι αιωνία.
